Huskytocht Noorwegen

Wie kan weerstaan aan deze lieverds?!

Husky safari in Noors Lapland

De bergen sneeuw en de witgeschilderde planten en bomen toverden dit landschap om in een sprookje. Achteraan het gebouw waar we ons aanmelden zaten (!) 300 heel erg enthousiaste huskies ongeduldig op de volgende gasten te wachten.
Hun gehuil in dit maagdelijk witte landschap versterkte mijn zin om met hen op toch te gaan nog meer, terwijl ik kon genieten van deze prachtige omgeving.

Eerst meldden we ons aan. We kregen extra warme en waterdichte kledij, stevige snowboots, lekker warme wanten en een sjaal. Naast een zaaltje tegen een souvenirwinkeltje konden we ons omkleden.

Bang dat een huskyrit koud zal worden? Nergens voor nodig! Warme jassen, schoenen, wanten, … Aan alles werd gedacht!

Het leek wel alsof er een wedstrijdje ‘om ter snelst aankleden’ aan de gang was. Algauw liep iedereen naar buiten om de schattige honden gedag te zeggen.

Huilend, blaffend, likkend, springend en overenthousiast stonden ze ons op te wachten aan de sleeën. Tegen het einde van de voormiddag maakten we ook nog kennis met de honden maar nu was het meer dan hoog tijd om deze actieve ochtend aan te vatten.
We kozen zelf of we de touwtjes in eigen hand namen of liever comfortabel in de slede van de mooie landschappen genoten.

De honden zijn natuurlijk de hoofdattractie, maar de landschappen van Tromsø zijn toch ook de moeite waard!

Mijn moeder zag het niet meteen zitten om zelf de dolenthousiaste honden te besturen. We besloten dan ook gauw dat ik die taak op mij zou nemen. Natuurlijk sloeg ik dit avontuurlijk aanbod niet af! Tegen zo’n wilde rit kan je toch geen nee zeggen?

Na een korte introductie en duidelijke veiligheidsinstructies, klauterde mijn moeder in de comfortabele sledes en ik achterop.

“Zorg dat we niet vallen he!” zei m’n moeder nog vooraleer de hondjes aan hun race begonnen. Terwijl ze dat zei kreeg ik een flashback terug naar vorig jaar. Daar lag de slede na tien minuten al op zijn zij, en de honden waren al weggesprint met dit gevaarlijke heen en weer schuivende projectiel. Oeps!

“Nee nee. Ik doe wel rustig.”

Het domein van het Villmarkssenter is minder onvoorspelbaar en dus ook geschikter voor mensen die nog nooit met onstuimige huskies op de baan zijn geweest.

En we zijn vertrokken!

We vertrokken net toen één van de middelste honden al hoognodig een kakje moest doen. De andere honden hielden daar absoluut geen rekening mee. Hij hurkte, sprong en wiebelde even en uiteindelijk kwam er een glibberig, bruin goedje naar buiten. Het uitzicht was behoorlijk grappig.

De slede verpletterde algauw de drol en een muf eau-de-toilette steeg op. Dat herhaalde zich snel nog meerdere keren. Gelukkig zijn er ondertussen ook andere uitzichten waar je van kan genieten!
De hobbelige rit met de onstuimige keffers gaat op en neer, en af en toe komen de honden van de sledes achter of voor jou iets te dichtbij. Logisch eigenlijk, want het is niet altijd makkelijk om je alleen op het sleeën te concentreren als er rond jou zo veel moois te zien is.

Een sledetocht met huskies is verslavend leuk!

Grote meren, steile bergtoppen, kleine bosjes dennenbomen en weidse sneeuwvlaktes. Enkele kilometers zien we zelf enkele mooie rendieren grazen terwijl de huskies al die tijd maar hijgend bleven verder trappelen.

De afdalingen waren het moeilijkst. Daar bereikten we immers onze topsnelheid. Ik denk toch zo’n dertig kilometer per uur. Tussen mijn benen stond een handige rem waarmee ik met mijn voeten het tempo zelf bepaalde. Soms wisten de honden niet van ophouden en bleven ze maar verder trekken, ook al zat de rem al diep in de sneeuw geprikt.

De onden kenden het parcours perfect. Geen enkele keer weken ze van de baan af.

Sami! Checkoutsami?

Schattige puppies!

Na een rit vol slalommen, heuvels en afdalingen trokken de sterke honden ons terug naar de andere honden in het kamp.

Een medewerker wachtte ons op en gaf uitleg over het trainen van de huskies. We mochten een kijkje nemen bij alle honden in hun houten hutten en af en toe bleven we achter om een lieverd te knuffelen.
Alle hondenhokken waren verdeeld in twee woonruimtes en boven elk hok stond de naam van de hond.
Super hoe elk van deze driehonderd honden met zijn naam werd aangesproken. Ik zag namen zoals Twitter en Fracebook, maar ook typische Scandinavische namen die ik beter niet uitspreek.

De honden worden goed opgeleid zodat ze gauw sterk genoeg zijn om de sledes te trekken. Tegelijkertijd moeten ze ook lief en afhankelijk zijn, zodat ze zonder problemen met vreemde mensen kunnen omgaan.

De gids had nog een fantastische verrassing voor ons na afloop van het hondenbezoek. Naast de volwassen honden mochten we naar een groter hok met draadafsluiting. Hier zitten alle puppies vertelde de gids.

De grootste pups moeten nog heel wat leren voor ze klaar zijn om mensen op sleeptouw te nemen.

Iedereen die tot dat moment met een van de honden aan het spelen was spitste zijn oren en luisterde aandachtig verder.

In het hok zaten puppies van enkele maanden oud, maar in een van de kleinere hokken zaten zelfs hondjes van nog maar enkele weken oud!

Om de oudere puppies te leren gehoorzamen en tegelijkertijd vertrouwd te maken met vreemden, mochten we de opdonders laten zitten of liggen, en als beloning kregen ze dan een snoepje. Het was duidelijk dat deze hondjes nog heel wat werk voor de boeg hadden, want het was slechts sporadisch dat er eentje goed luisterde. Maar dat kan natuurlijk ook gewoon zijn omdat heel wat bezoekers de snoepjes gewoon toestopten… Oeps!

De jonge pups buiten begonnen al die aandacht stilletjes aan te beu te worden en dat ontging ook de gids niet. Ze ging naar binnen in één van de kleinere hokjes bij een mama hond en opende de slaapkamer van enkele van de jongste puppies.

Kan ik er 100 krijgen, alsjeblieft?

“Oh!” – ‘Ah!” – “Schattig!”, je kan het je vast wel voorstellen. Het schattigheidsgehalte ging nog meer omhoog en iedereen begon spontaan te denken om één van de donzige lieve puppies mee naar huis te smokkelen.

Toen de allerkleinste hondjes verschenen werd iedereen op slag verliefd. De babyhondjes pasten makkelijk in twee handen, en iedereen wou ze dan ook even knuffelen.

De kleinste hondjes van het domein! Nog maar enkele dagen oud!

Na een hartverscheurend afscheid van deze schattige, lieve, snoezige cuties gingen ze terug knus bij hun moeder liggen en konden we ondertussen nog een glimp opvangen van de paar dagen oude hondjes die in het hok daartegen lagen te soezen. Nóg schattiger, dat kan toch niet?!

OK. Genoeg nu over die puppies, want nu begin ik spijt te krijgen dat ik er toch niet eentje in m’n rugzak heb gestopt.

Sneeuwstorm! Snel schuilen en onszelf opwarmen aan heerlijke rendiersoep!

Soep en Rendieren

Shakespeare had zelf deze dramatische afscheidsscène niet kunnen schrijven.

Onze magen begonnen al aardig te knorren!

In één van de grote houten hutten, versierd met vlijmscherpe ijspegels, mochten we ons comfortabel aan een open vuur nestelen.

Na onze fantastische tocht door de sneeuw warmden alle verkleumde sledechauffeurs zich op aan het open vuur in een gezellige houten hut. We smulden van een maaltijdsoep met rendier en groentes. Zoals je misschien al in mijn andere artikels kon lezen, vind ik rendier erg lekker. En ook dit keer was dat niet anders!

Na negatieve temperaturen is dit open vuur meer dan welkom!

Ik slurpte ook nog een tweede bord op (al die beestjes proberen knuffelen is vermoeiend, hoor!) en trok dan naar buiten en verkende de mooie landschappen voor we terugkeerden naar het centrum van Tromsø.

Ondertussen was de zon al aardig gaan zakken en kreeg het hele domein een gouden gloed over zich heen.

Met een oranje achtergrond werden de poollandschappen zowaar nog mooier!

Beneden het kamp was een grote sneeuwvlakte waarin enkele rendieren stonden te grazen. De beesten waren wat nerveus als ik dichterbij kwam -net zoals ik trouwens, want die geweien zijn echt wel angstaanjagend- maar eens ik er een poosje stond, leken ze mij niet langer als gevaar te zien.

De mooie dieren graasden op gedroogd mos of wat er onder de dikke lagen sneeuw nog te vinden was.

Wat een schoonheden! Zie jij ook de huskies in de achtergrond?

Eén van de twee mannetjesdieren had nog maar één van zijn twee geweien op z’n kop staan. Best een grappig zicht! Gelukkig zou zijn gewei volgend jaar gewoon weer aangroeien, want ik denk niet dat de vrouwtjes een mannetjesrendier met één gewei zo aantrekkelijk vinden!

Net als ik besloot om terug naar het kamp te keren, zag ik nog enkele huskysledes voorbij racen achter de rendieren.

Wat een magisch gevoel, zo ver in het noorden zitten en mogen genieten van al dat natuurschoon!

Mijn moeder en ik stapten de bus op, moe maar voldaan. De laaghangende zon zorgde voor een prachtig landschap tijdens onze rit terug. Een perfecte afsluiter voor onze laatste dag in Tromsø!

En voor wie net zoveel van katten als honden houdt… Wie weet zie je deze pluizenbol ook wel!

Volg je mij al op Social Media?

---

Hoi, ik ben Sam Van den Haute. Gedurende de laatste 5 jaar reis ik bijna permanent de wereld rond. Het avontuur opzoeken en mooie plekjes bezoeken zijn immers mijn passie. Laat mij ook jou inspireren met geweldige verhalen, prachtige foto's en handige tips van mijn avonturen op reis. Op mijn facebookpagina en instagram account krijg je de laatste updates en mooie foto's om jou te inspireren voor je volgende reis.
Mijn tips voor reizigers werden tijdens het korte bestaan van deze blog al gedeeld op o.a. Radio 2, NPO 3FM (Nederland), De Standaard (bijlage Media Planet), Steps Magazine, Vakantiesalon Antwerpen en heel wat meer platformen.Sluit je aan bij duizenden anderen om de laatste updates te ontvangen!
Like Checkoutsam op Facebook